Jeli- Jeli-Jelibon !!!

Küçükken bir türlü yiyemediğim, büyünce de elimden düşmeyen mendebur! Yok böyle bir olay sayın seyirciler! 7'sinde yiyemedğini 70'inde yemiş xD! Çok bomba gerçekten :). Ama doğru nitekim.

"Aman! Jelibonlar midene yapışır! Aman, bunlarda hep boya maddesi var kanserojen..." gibi bir yığın nednelerden ötürü benden uzak durdu, bu rengarenk kışkırtıcı şeyler. Annem haklıydı aslında. Dediklerinin hepsi kanıtlanmış şeyler. Ama bu da bir bağımlılık kardeşim xD.
Yiyemedik küçükken evet. Annem engelledi hep. Uzaktan baktık paketlere. Başka tür şekerler yedim ama, o boyalı vıcık vıcık şeylerde gözüm kalmıştı. Ama bir gün... Özügrlüğümü ilan ettim! Nasıl mı?
Lisedeyken başladı her şey. Okul çıkışı bir arkadaşla gidip yiyoruduk ^^. Öyle adet ednimiştik ki, nerdeyse her okul çıkışı elimize "Kent- Cansimidi" jelibonundan alıp bayıla bayıla yiyorduk. Böylece birbirimizle daha çok zaman geçirip, sahilde turluyorduk kız kıza. Konuşuyorduk falan filan. Hoş bir arkadaşlık aracıydı bize. Ama bu huyumuz giderek güçlendi. Haftasonları alışveriş merkezlerine gidersek, ilk iş ordaki şekercilere giidp, torbalara seçerek koyduğumuz renk renk şekerlere dalmak olurdu xD. Herkes bize "Ulen bunlar koca kazık! Şu küçücük çocuklar almıyor cık cık cık!" düşünceleriyle bakarken, çaktırmadan utansak da, alıyorduk efendim. Özgürlüüüüüükkk!!
Hatta hatta, liseden mezun olalı 3-4 ay olmuşken, bu aynı arkadaşın sevgilisine yarıla yarıla anlatıyorduk olayı.
Herif dedi ki;

"Hadi ya! Ne zaman yapıyodunuz bunu 4 sene önce mi?"
Biz bir an durduk. Bön bön bakarak;

"Yoo, 4 ay önce???!!!"
xD rezillik diz boyu! Ama o gün ikimiz de hiç utanmadık valla.
Ahh ah! Hala daha bir alışveriş merkezine gidince elime o küçük poşetlerden alıp dolduruyorum şekerleri! Annem falan da tek kelime demiyo, artık kendis gösteriyo ne kadar ironik ^^. Canım annem!

Ama şöyle de bir şey var ki... Ne zaman canım sıkkın olsa, moralim bozuk olsa ve üzüntünün dibine vursam, gider bir " Cansimidi" şekerinden alırım kendime. Eve dönerken elimde o paketle giderim, eve gidincede hem ağlar hem yerim :). Aramızda böyle bir bağ oldu ^^. Hani çikolata insana mutluluk verir ya, benimde ayralarımı saran bu şeker oluyor ne yalan söyleyeyim :P. İyiki var be :). İyiki var da, utanmadan küçük çocuklardan beter durumda şeker içinde moral buluyorum kendime.

Seviyorum ulennnn!!!!